Que me pare o corazón se te esquezo

Nesta historia están presentes as luces e sombras das redes sociais, todas as verdades e mentiras que van compoñendo as stories, os vídeos e as fotografías destinados a lograr unha perfección imposible, unha fama efémera, que se desfai coma fume entre os dedos pero que produce vertixe a quen a acada. Porque chegar a ela supón, para algunhas das personaxes desta historia, rozar o ceo cos dedos.

Por este motivo, un aspecto no que me detiven especialmente foi na creación dos nomes dalgúns dos personaxes principais. Non se trata dos nomes de pía, senón daqueles outros cos que eles e elas se identifican de verdade: os nomes que os definen nas redes, xogando coa construción das súas identidades, co que finxen ser e co que realmente agochan.

Así, Ada pasa a ser Fada Escura nas redes, evidenciando a negrura que tingue o seu mundo interno. Esta noite perpetua só pode ser alumeada pola súa irmá xemelga, Lúa, que no universo virtual se transforma simbolicamente en Plenilunio: o momento de maior resplandor, o da lúa chea. Pola súa parte, Gabriel, adopta o nome de Dante en redes en homenaxe ao poeta italiano Dante Alighieri. A obra máis famosa deste escritor, a Divina Comedia, relata a baixada aos círculos do inferno do seu protagonista e coincide co nome da canle de Gabriel, reflectindo a súa experiencia.

O nome de Blue Shiva está escollido pola súa ambivalencia, xa que o deus do hinduísmo, Shiva, é un deus transformador, capaz da creación e da destrución. Algo semellante sucede con Minina Bastet que, neste caso, nos leva á mitoloxía exipcia, na que se adoraba á deusa gata Bastet (unha das miñas preferidas). Esta deusa, ao igual que os felinos é imprevisible, de modo que pode amosarse pacífica ou salvaxe. En canto a Lady Idunn, inspírase nas lendas nórdicas e é a deusa da beleza e da eterna xuventude, valores esenciais no enganoso mundo das redes sociais. Deste modo, componse a tríade de deusas da novela, aspirantes á eternidade. Elas son as creadoras do seu propio universo, as donas do seu anaco de ceo. E tamén do seu abismo.

Pero se hai un nome importante para min nesta historia é o de Nordestal.

Existe na miña realidade unha cidade tan parecida a Nordestal que se diría que son a mesma. Esta é tamén unha cidade de nordeste, onde sopra o vento nordés, onde a nordesía ou a nordestada son frecuentes. E desta combinación nace o seu alcume ficticio que para min é xa verdadeiro.

Benvidos, benvidas a Nordestal.